Inzending 12: Ik blog, dus.. ik besta!

Ik blog, dus..ik besta!

door: 

Stefanie Huibregtse

Okee, ik ga het nu openbaar en volmondig toegeven: al zeker twee jaar lang ben ik heftig verslaafd aan bloggen.

En dat voor iemand, die tot een paar jaar geleden niet eens een computer in huis wou!

Die volhardend probeerde om de digitale wereld uit haar huis te bannen; die niet eens een televisieaansluiting had en bewust geen teevee keek…  omdat het leven in verbondenheid met gezin, familie en natuur meer dan genoeg voldoening gaf...!

Maar toen de oudste naar de Middelbare School ging moest er toch echt een computer komen, dat kon blijkbaar niet anders… vond de hij.. Een oudste, vervolgens heimelijk zat te juichen omdat hij nu eindelijk mee kon spelen met on-line computerspelletjes, games met bizarre namen waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde..

En met deze ‘onmisbare-computer-voor-school’ deed dus ook het wereldwijde web zijn intrede in Huize Lupineke!

Vond ik het in eerste instantie nog spannend om iets op te zoeken op Google en een mailtje te versturen, al snel werden deze handelingen redelijk routinematig en stond de computer sóms wel elke dag even aan…

Als handwerkmuts ontdekte ik ook het gemak van internet, want patroontjes opzoeken werd nu ineens een fluitje van een cent!

En toen kwam het moment suprême: ik ontdekte een Blog. Jawel, met hoofdletter! Ik ontdekte dat er iets was dat Blog heette, waarin mensen – vrouwen, jawel, vooral veel vrouwen, bijna dagelijks berichtjes schreven over hun dagelijkse beslommeringen.

En werkelijk, er ging een wereld voor me open!!

Dit vervolgde in een digitale ontdekkingsreis door Blogland. Waarbij ik het al snel voelde kriebelen.. want als je hobby’s schrijven, fotograferen, handwerken, bakken en tuinieren zijn is een Blog natuurlijk een uitermate geschikt medium om je eigen creaties en maaksels openbaar te maken. Aldus begaf ik me - gelukkig met de hulp van een ervaren Blogster - met trillende knieën en zwetende handpalmen op weg in Blogland met een eigen Blog: Lupineke!

Het bijzondere is dat er zich met de geboorte van mijn blog ook een ander proces in werking trad: ik werd van een anoniem, zestienmiljoen-in-een-dozijn iemand, een bekend iemand..!! En dat is raar, onwerkelijk en soms ook beangstigend!

Dacht ik in eerste instantie nog, dat alleen vriendinnen en familieleden mijn blog lazen, al snel kwamen er ook reacties van totaal onbekende lezers. Waar ik soms behoorlijk van kon schrikken…  hoezo naïef;)?

Naarmate ik meer ging publiceren ging ik navenant ook steeds meer andere blogs bezoeken. En voor ik het wist maakte ik deel uit van Blogland! Werd ik (nou ja, ik.. Lupineke dan!) een Bekende van heel veel bloggende dames en enkele heer!

Het streelt je ego, dat is wat er gebeurt. Mensen lezen jouw logjes, en geven er een – over het algemeen – positieve reactie op. Waarbij je al snel gaat verlangen naar nog meer volgers, nog meer reacties, een nóg hoger aantal bezoekers per dag..!

Met een aantal Blogsters ontstond een bijzondere band. Met deze dames werd gemaild buiten het blog om en dan kwamen de meer persoonlijke zaken aan de orde. Deelden we bijzonderheden uit, die niet op het Blog kwamen te staan omdat ze ietsje te privé waren.. hadden we het over onze mannen, kinderen, dieren, passies en ga zo maar door..!

Er werd zelfs een keer afgesproken.. oh, zo spannend!!! Koffiedrinken met iemand, die je nog nooit eerder ontmoet had maar alleen maar kende via de digitale wereld..

Tot mijn grote verrassing en verbazing had in de afgelopen twee jaar ontzettend veel leuke, gezellige en inspirerende ontmoetingen met totaal onbekende vrouwen uit Blogland. Ben ik zelfs een keer op een rondreisje door Nederland geweest om een aantal van hen persoonlijk te bezoeken. Iets, wat ik, toen ik mijn Blog begon, nooit had kunnen vermoeden..

Op een dag kwam ik tot de verbijsterende ontdekking, dat mijn Blogleven een eigen leven was gaan leiden! Dat ik niet alleen mezelf, maar ook mijn alter-ego was geworden, Lupineke…

Ging ik merken dat vrienden en familie niks meer aan me vroegen als ze me ontmoetten, omdat “ze toch alles al gelezen hadden op m’n blog”… Dat ik ’s morgens geen afspraken kon maken, omdat ik dan mijn posts wilde schrijven, mijn informatie voor nieuwe verhalen wilde opzoeken, mijn foto’s wou bewerken.. Dat ik eigenlijk ook niet op zoek kon gaan naar een nieuwe baan, want daar had ik helemaal geen tijd voor.. Verwilderde mijn moestuin, want… precies, het bloggen ging voor..

Dan komt het moment dat je je gaat afvragen waar je mee bezig bent.

Wat je werkelijke wereld is..

Wat nu volgt is een beweging terug, terug naar het anonieme. Alhoewel het een moeilijke beweging is, want, zoals met alle verslavingen, blijft het bloggen toch steeds trekken… Wil ik stiekem toch deel blijven uitmaken van de gezellige en interessante wereld van de Blogs, met al die aardige vrouwen – en enkele heer..

En zoals bij alles wat lekker is, blijkt matigheid het toverwoord! Bloggen met mate, ik zou er een afkickprogramma over kunnen schrijven ;)!

Maar toch..  matigheid mist ook die enorme boost van het in elkaar zetten van een goed verhaal, van eindeloos foto’s maken op zoek naar die ene perfecte,  van zoeken naar de ultieme uitdaging.. Maar vooral mist matigheid de zoektocht naar je eigen, uiterste grenzen..!

Facebook, zei je?

Of ik daar iets mee doe? Of ik kan leven zonder Facebook?

Voorlopig maar eens kijken, hoe ik kan leven met - en zonder Blog.. en mijn verbondenheid met de werkelijke wereld van alle dag weer kan herstellen. Dus als je het niet erg vind… nee, dank je!!